به کجا برم شکایت؟ به که گویم این حکایت؟

در روز ملی صادرات رویکرد نمایندگان بخش خصوصی با جهت گیری سخنان نمایندگان بخش دولتی کاملاً تفاوت داشت. نمایندگان بخش خصوصی و به ویژه جناب آقای مهندس شافعی که حقیقتاً سنگ تمام گذاشتند و تمام نقاط ضعف موجود را به بیان زیبا و البته کاملاً مودبانه بیان فرمودند، بر این موضع تاکید داشتند که عامل اصلی مشکلات فعلی اقتصاد کشور سیاستهای مبهم دولت است؛ در مقابل آقای جهانگیری و سایر مدیران دولتی بر نقش منفی بدخواهان و خصوصاً ترامپ و آمریکا تاکید می نمودند و آشکارا به توجیه عملکرد پر انتقاد و بازدارنده خود می پرداختند.

البته تشویق و کف زدن های حضار در طی سخنان آقای مهندس شافعی و آقای جلال پور و نیز عکس العمل های آنان نسبت به مطالب آقایان جهانگیری و خسروتاج، دقیقاً موید این مطلب بود که از نظر بخش خصوصی ایران، این وزرا و معاونین آنان و کارشناسان دولتی هستند که در حال حاضر بزرگترین مانع بر سر راه توسعه و پیشرفت کشور می باشند. هرکس که کمترین فعالیت اقتصادی در کشور انجام داده باشد به راحتی می تواند این حقیقت را تایید کند که ” کشور از تورم بخشنامه ای ” رنج می برد و رویکرد بخشنامه محور که به تعبیر جناب آقای مهندس شافعی هر روز فعالان اقتصادی را سورپرایز می کند بلای جان فعالان اقتصادی کشور شده است. تولد و مرگ بخشنامه های خلق الساعه ای که ناشی از رویکرد “سعی و خطا” ی دولتی و ” اعمال سلیقه” ، “بخشی نگری” و “عدم استفاده از نظرات متخصصین” است، سر رشته امور را از دست فعال اقتصادی خارج کرده است.

نارضایتی و شکایت از عملکردها دیگر از سطح کارشناسان و مدیران کل دولتی گذشته و رسماً معاونین وزرا و بلکه خود وزرا و رئیس جمهور را در بر گرفته است. در طی چند ماه اخیر چه جلسات و پی گیری و اتلاف وقت هایی که برای موارد پیش پا افتاده صرف نکردیم و علیرغم این همه صرف انرژی و نیرو کمترین نتیجه را برای رفع مشکلات گرفته ایم. وضع به گونه ای شده که خود ما به عنوان مدیران تشکل احساس پوچی و بی اثری داریم چرا که هرچه میزنیم به درب بسته می خورد و گویی مسئولین ناشنوا شده اند. این وضعیت، حتی موجب نارضایتی از فعالیت اتحادیه شده و دوستان و همکارانمان که خون دل
می خورند و هزینه می پردازند و مشکلاتشان همچنان پا بر جاست گلایه دارند که پس چه می کنید و چرا نمی توانید به وظیفه تان عمل نمائید؟

اتحادیه که  به اذعان همه عزیزان صادرکننده و واردکننده در تک تک مواردی که همکارانمان با مشکل مواجه بودند پا به پای آن ها در ادارات دولتی و دفاتر وزراء، معاونین و کارشناسان وزارت خانه های جهاد کشاورزی و صمت در رفت و آمده بوده، حقیقتاً شرمنده اعضاست و اعلام می دارد که عدم رفع مشکلات پی در پی همکاران ناشی از عدم پیگیری ما نیست و با صدای رسا نارضایتی بخش خصوصی صنایع شیلاتی را از سازمان شیلات ایران و وزارت جهاد کشاورزی بابت عدم رفع مشکلات فعالان این بخش اعلام می دارد.

اگر بخوایم فهرستی از گرفتاری هایی که سازمان شیلات و معاونت بازرگانی وزارت جهاد کشاورزی و البته بخشنامه بانک مرکزی و برخی مصوبات و بخشنامه ها و بلکه زورگیری های بی منطق و عملکرد خلاف قانون دولت را در حوزه کاری خودمان فهرست کنیم حکایت مثنوی هفتاد من خواهد شد؛ حقیقتاً این حجم شکایت از عملکرد دولت تاکنون سابقه نداشته ودر عمر فعالیت اتحادیه مشابه چنین روزگاری را نداشته ایم.

دریک اقدام نسنجیده یک شبه صادرات غذای کپور ماهیان ممنوع شد درحالی که صادرکننده محموله اش در گمرک یا در مسیر صادرات بوده با یک نامه عجولانه، تمام برنامه های بازار سازی بر باد رفت و کسی پاسخگوی تعهدات عمل نشده صادرکننده نبوده و نیست. بیش از یک ماه تلاش شبانه روزی ( بدون اغراق باید به پی گیری و سماجت شبانه روزی دوست عزیزمان جناب مالکی احسنت گفت) بدون کمترین نتیجه! آن گاه هم که بالاخره رفع ممنوعیت انجام شد- و کسی پاسخگو نبود که چرا چنین شد- سد بعدی نرخ پایه بالای صادرات و پیمان سپاری بر سر راه صادرکننده قرار گرفت و در نهایت هم هفته گذشته آخرین ضربه را با پیشنهاد وضع عوارض صادرات وارد کردند. گویا کمی حجب و حیا دارند و شرم می کنند که بگویند صادرات ممنوع!!

در ادامه بخشنامه های خلق الساعه، واردات غذای میگو از گروه 1 به گروه 2 ( ارزشیابی) منتقل شد در حالی که محموله خریداری شده و به گمرک رسیده بود. آن قدر متقاضی را این طرف و آن طرف فرستادند که چیزی به پایان عمر ماندگاری غذا نمانده و حال هم که به دنبال ارز نیماست نوبت چند ماهه داده اند ؛ یعنی عمو جان برو ارز آزاد تهیه کن! اما مشکل این جاست که در قوانین سامانه جامع تجارت یا باید ارز نیمایی تخصیص یابد و یا ارز دولتی و واردکننده ای که دستش به هیچکدام از این ها نمی رسد باید سر به بیابان بگذارد. این است نوع تصمیم گیری آقایان!!

در بی توجهی وزارت جهاد کشاورزی به خواست کارخانجات صنایع کنسرو، وزارت صمت تخصیص ارز دولتی برای تون ماهیان را اعلام و بانک مرکزی مکلف شد که ارز این نهاده مورد نیاز را تخصیص دهد. مدتی کار بر این منوال بود و بر همین اساس تعدادی از کارخانجات و برخی تجار اقدام به خرید و واردات کردند و بازهم مطابق معمول چندماهه اخیر، پس از مدتی زمزمه عدم تایید درخواست ها مطرح شد و وزارت جهاد درخواست ها را متوقف کرد. در این میان محموله هایی به گمرک وارد شده و بیش از 45 روز است در حال پرداخت دموراژ سنگین است اما معاونت بازرگانی وزارت جهاد کشاورزی همچنان هیچ تصمیمی نمی گیرد و باز هم به زبان بی زبانی به متقاضی می گویند وزارت جهاد کشاورزی مصوبه وزیر صمت را قبول ندارد. آیا اگر این بی قانونی و برخورد سلیقه ای نیست پس چیست؟

صادرکننده نمونه کشور باهمه گرفتاری وبدون استفاده از ارز دولتی جعبه میگو وارد کرده و هیچ ممنوعیتی هم اعلام نشده ( چرا که نیاز کشور است و تولید داخلی باکیفیت و مقدار لازم وجود ندارد) اما تنها به دلیل آن که سابقه واردات نداشته بیش از یک ماه است نتوانسته محموله خود را از گمرک ترخیص کند. میگو در استخر با مشکل تامین غذا مواجه است، سردخانه معطل مانده، صادرات عقب افتاده، صادرکننده بلاتکلیف است و…. همه و همه ناشی از بی کفایتی و بی تدبیری  مسئولانی است که چنین با سرنوشت مردم بازی می کنند.

آیا در این نمونه هایی که ذکر شد ردپایی از ترامپ و بدخواهان خارجی می یابیم؟ همه این آسیب ها از ناحیه براندازان داخلی که در کسوت مسئولان جمهوری اسلامی جلوه کرده اند پدید آمده است.

از دشمنان برند شکایت به دوستان                                         چون دوست دشمن است شکایت کجا بریم؟